‘Time doesn’t heal anything, you just learn how to live with the pain.’
Deze quote zag ik van de week voorbij komen.. En ik ben het er wel mee eens. Maar ik lees er ook nog een andere vraag in. Hoe leer je dan te dealen met die pijn? Wat heb ik daarin te doen? Welke stap heb ik te zetten? Ik heb het antwoord niet. Ik weet wel 1 ding: You need to get back up on your feet! Dat is het eerste.
We kunnen pas weer vooruit als we zijn opgestaan. Oftewel: volledige verantwoordelijkheid pakken voor de rotzooi waar je je in begeeft. Als het leven je vanuit alle hoeken een draai om de oren geeft, je je purpose ‘kwijtraakt’, kan het zijn dat het voelt alsof je zweeft. Niet verankerd bent. En als je dan weer besluit te gaan staan, waar sta je dan nog voor? Wat maakt dat jouw leven nog zin heeft? Hoe krijg je het voor elkaar dat dat blanke canvas niet voelt als een leegte, maar als een nieuwe kans om er iets moois van te maken?
Ik weet het nog goed. Ik had geen idee hoe ik mijn trein weer in beweging moest krijgen. Er zat zo een groot gat tussen wie ik dacht te zijn en hoe ik op dat moment erbij zat. Ik kreeg een belletje van een een of ander tijdschrift en vroegen me of ze een stuk mochten schrijven over het thema discipline en hoe ik elke keer in staat was geweest om dat op te brengen om een onderneming te runnen en of dat hetzelfde was als wereldkampioen worden. En ik moest lachen.. Want daar zat ik met 60k schuld in een huisje van 35m2. Ik voelde me een onwijze bedrieger. Hoe kon ik in godsnaam van mega gedisciplineerd type zijn veranderd in iemand die nog maar net het ene been voor het andere kreeg?
Ik heb uiteraard bedankt, want ik had eerst iets anders te doen. Namelijk focussen op de eerstvolgende stap. Beweging is leven. En elke stap, hoe klein ook, is er 1. Voor mij was het accepteren dat ik stond waar ik stond. Dat was ook meteen de moeilijkste toen, want het voelde als verliezen. En dat was verschrikkelijk, want ik had mijn hele leven een identiteit gebouwd rond de 'winnaar'. Ik ging compleet voorbij aan het feit dat verliezen bij winnen hoort. Het is een dualiteit.
Als je voor jezelf hebt bepaald waar A is, kan je pas naar B. Als je liegt tegen jezelf over hoe de vork echt in de steel zit, kan je onmogelijk (zuiver) vertrekken richting je doel en kom je jezelf vroeg of laat weer tegen.
Own de plek waar je bent. Bén daar ook echt. Er valt zoveel te zien. En als je daar bent, is de volgende stap die kwast oppakken. En weer langzaam wat kleur aan brengen op dat canvas. Je hoeft nog niet dat hele ding te zien. Het gaat gewoon over de volgende beweging. De volgende stap. Met vertrouwen dat het leven je wel begeleidt.
Alles is er én tegelijk is het leven niet perfect. Maar kijk altijd voorbij je eigen waarheid. Ook al voelt het niet zo, er zijn meer deuren die je kunt intrappen dan je denkt!
Denise
denise@denisedehaan.com
Comments