Zelfsabotage is een soort van de 'je kan me niet ontslaan, ik néém ontslag' van het leven. Waarom, in godsnaam, zouden we met opzet onze eigen kansen op succes saboteren? Het lijkt te onlogisch voor woorden! We willen toch het beste voor onszelf? Maar als we een laagje dieper kijken, is het eigenlijk niet zo raar.
Voorbeeldje:
Je had het geluk dat je een emotioneel onbeschikbare ouder had. Pa was misschien een workaholic en zag je niet staan. Ma was alcoholist en nooit ingecheckt. Er zijn natuurlijk 100 mogelijkheden, maar wat het dan ook was, je hebt geleerd als klein kind dat liefde, zorg, gezien worden, gehoord worden, gewaardeerd worden door de mensen die precies dat zouden moeten geven, niet konden leveren. (En als ik refereer naar die ouders, knal ik niet hun kop eraf, maar hadden ze niet genoeg in hun toolbox zitten om het fijn te maken. Kunnen zij ook niks aan doen. Wel pijnlijk voor jou.) En zo een kind gaat dan internaliseren dat het geen liefde verdient. Schaamte, woede, frustratie, verwarring, wanhoop.. Sja, je krijgt ze als kind allemaal in je mik.
Mooi klote!
Het werd duidelijk dat je als kind geen gezonde relatie kon opbouwen met je ouders, dus zei je tegen die kleine druif in je dat ie de spullen kon oppakken. 'Sorry, al die peace, love and happiness is niet voor jou. Dus verlang of verwacht het maar niet, want daar krijg je alleen maar gedonder mee. Regel het zelf, veel veiliger.'.
Mja, klinkt altijd beetje naar, maar dit is dus wat er gebeurt in zo een kind als het herhaaldelijk wordt blootgesteld aan emotionele onveiligheid.
Lijden wordt een kernkwaliteit.
Als een kind dus opgroeit in een familie dat niet functioneert, gaat het allerlei coping strategieën verzinnen om zijn pijnloos mogelijk van A naar B te wandelen. Daar horen allerlei overtuigingen en acties bij die ervoor zorgen dat die strategieën in stand blijven:
Dingen als:
Ik kan het allemaal alleen. Ik heb niemand nodig. Ik verwacht niks van je.
Ze redden zichzelf door weinig te hebben. 'Je kan niks van me afnemen, want ik heb niks'.
Ze leren zichzelf aan hun snavel te houden. Staan dus nergens voor, spreken behoeften niet uit, of geloven dat ze niks waard zijn, want dat vertellen ze zichzelf dag in dag uit.
Er wordt vakkundig een psychologisch harnas gebouwd, zodat ze zichzelf kunnen wapenen tegen alle lelijkheden die deze wereld produceert. Lekker veilig, toch?
Het brein houdt van voorspelbaarheid, dus als er op zo een jonge leeftijd al allerlei strategieën zijn gecreëerd, zal het zijn best doen om op elke mogelijke wijze dit in stand te houden. Want stel je voor dat je ooit nog door die pijn heen moet? Niet te doen. Geen verrassingen, gewoon lekker op veilig spelen!
Overleving
Dus, dat hele zelfsabotage ding is een verdedigingsmechanisme dat de diepste en pijnlijkste emotionele wonden bedekt. Onbewust, aangedreven door het reptielenbrein is het een tactiek die gewoon dwangmatig is. Het runt helemaal op zichzelf. Naarmate je ouder wordt, ga je wel ervaren dat je iets aan het doen bent wat niet meer lekker werkt, maar het zit zo in je systeem verweven, dat je het niet kan stoppen. Je ziet dat je de boel aan het saboteren bent, maar je staat er bij en kijkt er naar.
Het verpest relaties, carrières, dromen, doelen. Het slaat het licht uit je ogen.
Uit je leven.....
Opgesomd:
Zelfsabotage bestaat alleen maar om jezelf te beschermen tegen wonden die nog niet zijn geheeld of 'trauma's' die niet zijn doorleefd.
En dus lieve mensen wordt het tijd om eens door deze krochten van je ziel te slenteren, zodat je kunt stoppen met dat ding wat je ooit letterlijk in leven hield.
Het is tijd om te gaan leven!
Comments